مذهب و گویش

گویش
گویش وفس(تاتی) یکی از ده‌ها هزار گویشی است که درسراسر جهان پراکنده اند. و گروهی از مردم راوحدتزبانی وفرهنگی وآداب ورسوم بخشیده است، که تنها سه هزار گونه گویش درسرزمین عجایب یعنی هند وبیش از نهصد گونه آن در سرزمین وسیع ماایران به چشم می خورد. که از جمله تهرانی، مشهدی، کردی، لری، ترکی، ترکمنی، شیرازی، تاتی، گیلکی بختیاری، اراکی، آذری، راجی و… شاید یکی از قدیمی ترین این گویش‌ها از جهت تعداد سخنگویان به آن ، زبان وفسی باشد.
این گویش درمنتهی الیه حدود مرزی است مرکزی بااستان همدان، و درشمال شهرستان اراک رواج دارد. درروستای وفس وسه روستای همجوار، یعنی چهرقان درغرب وفرک وگورچان درشرق، این مناطق تقریباً دریک خط فرضی واقعند که احتمالاً حدود ۲۵ هزار نفر از مهاجرین وساکنین این روستاها به این لهجه سخن می گویند، البته درگویشاین روستاها به طور جزئی تفاوتهایی مشاهده می شود ولی اصل ومبنای آن یکی است. این روستاها که جمعیت ساکن فعلی آنها حدود ده هزار نفر است، به مثابه نگینی نشسته برحلقه انگشتری هستند که حلقه آن ترک زبانان دراستان مرکزی وهمدان است.
لازم به توضیح است که در منطقه بوئین زهرا نیز تعدادی روستاهای تات نشین وجود دارد و مرحوم جلال آل احمد کتابی در باره انها بنام تات نشین‌های بوئین زهرا نوشته است که گویا به نظر مؤلفین و گردآورندگان کتاب وفس در گذرگاه تاریخ نرسیده است .
از آثاردیدنی در منطقه می توان به غار ورد در شمال کمیجان ،غار جوق در روستای جهرقان و منطقه سیاحتی وفس و تپه معروف و باستانی چهل گزی (قلعه تپه )در شهر کمیجان اشاره کرد.
این شهرستان دارای مناطق روستایی و دشت‌های وسیعی است که از جمله آن می توان به آمره فایرین و بسیاری دیگر از مناطق روستایی اشاره نمود.